Volgend jaar komt Harley Davidson met zijn geheel eigen e-bike. In de VS noemen ze het een ecycle. De fiets krijgt de prachtige naam Harley Davidson Serial 1 Cycle.
De naam is een verwijzing naar de oudste motor van Harley, de Serial Number One uit 1903. Kenmerken die aan deze oude motor refereren zijn de witte banden, het leren zadel en het leren handvat en het slanke zwarte frame.
Er zijn nog geen technische gegevens bekend, maar duidelijk is wel dat de fiets een middenmotor krijgt (voor een betere stabiliteit), een fraaie riemaandrijving en een in het frame geïntegreerde accu. Ook de voor- en achterlampen zijn in het frame opgenomen.
Onduidelijk is nog wanneer de fiets op de markt komt en of die ook in Nederland leverbaar zal zijn. Harley stapt in deze markt omdat er momenteel een e-bike explosie is in de VS.
Vroeger had Leiden een Gemeentelijk Gas- en Electriciteitsfabriek. Die stond aan de singel vanwege het koelwater. Tegenwoordig wordt dit gebied in de volksmond het NUON-terrein genoemd. Een aantal jaren geleden werd besloten om dit gebied te herontwikkelen. Nadat aanvankelijk de Meijer Bergman Erfgoed Groep zich als ontwikkelaar had aangemeld, ontstond een lichte opstand onder de omwonenden. Meijer Bergman was bekend van de Westergasfabriek in Amsterdam (nu van Paleis Soestdijk) en men was bevreesd dat de hele omgeving in een ‘pretgebied’ zou veranderen.
De bewoners verenigden zich als burgerinitiatief Nieuw Leids Bolwerk en ontwikkelden een eigen visie op het gebied. De gemeente heeft dit initiatief omarmd. Een onderdeel van het gebied zijn de gebouwen, vroeger bekend als ‘watergasfabriek’ en ‘regulateursgebouw’ (zie foto boven).
Onlangs, tijdens de Leidse Kunstroute, werden de gebouwen ingezet als cultuurgebouwen. De EST Art Foundation van de Leidse kunstenaars Iemke van Dijk en Guido Winkler hebben een plan ontwikkeld om deze gebouwen om te vormen tot de Leiden Art Hub. De eerste inspanning was om de ruimten geschikt te maken voor een tijdelijke expositie. Verschillende kunstenaars, waaronder Maurice Braspenning, toonden in dat weekend werk.
Hieronder een aantal foto’s van de gebouwen en de kunstwerken die tijdens de Kunstroute te zien waren. Klik op de foto voor een groter beeld.
Hopelijk slagen Iemke en Guido snel in de verwezenlijking van hun culturele droom.
Afgelopen weekend was het weer tijd voor de Kunstroute. Op allerlei plaatsen openden kunstenaars hun ateliers om zich aan het grote publiek te tonen.
Het was wel een Kunstroute met aanpassingen vanwege het coronavirus. Looproutes, beperkt aantal bezoekers. geen mooie officiële opening. Maar wat bleef waren ruim 80 plekken waar van kunst kon worden genoten.
De Leidsche Mondialen, een kunstenaarscollectief, waren op verschillende plekken zichtbaar. Zo toonden 6 kunstenaars hun werk in de Tuinzaal naast Grandcafé De Burcht. Daarnaast stonden Hennie Ligtrink en Hannie Verlint met hun werk op de kunstmarkt op de Hooglandse Kerkgracht. En oprichter Dick Bakhuizen van den Brink stelde zijn atelier op de Haagweg 4 open voor bezoekers.
Hieronder een aantal foto’s van de Leidsche Mondialen.
Die les kreeg de koploper van de Hoofdklasse A, het Alphense ARC, gisteren van de Jodan Boys. Na een onstuimig eerste kwartier stond er 3-0 op het scorebord, daar aan de rand van het Goudse Goverwelle. En het meest wrange van alles was dat twee van de doelpunten werden gemaakt door Stefan den Horder, die vorig seizoen de aanvalslinie van de Alphense ploeg leidde.
Voor en na afloop sprak ik met trainer Mark Evers van ARC, met Timo de Graaf (verdediger ARC) en Stefan den Horder (doelpuntenmaker, drie in totaal). Deze interviews vind je helemaal onderaan.
Het was weer een mooi ritje naar het Goudse. Je komt dan altijd langs de Reeuwijkse Plassen, een mooi natuurgebied. Je kunt er mooi doorheen fietsen, richting Driebruggen. Maar je kunt ook naar het zuiden gaan, naar Haastrecht en dan vervolgen langs de Vlist om in Schoonhoven te eindigen. Als je dat doet dan heb je een fraai stukje polderlandschap gezien.
Op de terugweg reed ik even door de wijk Goverwelle en dan kom je langs de Goudse Hout. Dat is een mooi open veenweidegebied met veel sloten, bruggetjes en bosschages. Ook daar is het mooi fietsen of wandelen.
Luister naar de voorbeschouwing met ARC trainer Mark Evers
Luister naar drievoudig doelpuntenmaker Stefan den Horder
Luister naar de nabeschouwing van ARC trainer Mark Evers
Luister naar de teleurstelling van ARC centraal verdediger Timo de Graaf
Deze week zag ik een van de beste films van dit jaar. Babyteeth, het speelfilmdebuut van Shannon Murphy, is een geweldig drama met humoristische randjes.
Milla, een 16-jarige tiener, maakt bij toeval op een station kennis met Moses. Moses is een jaar of zeven ouder, doet wat met drugs, heeft geen vast dak boven zijn hoofd en ook zijn inkomen is niet erg vast. Milla daarentegen komt uit een gegoede familie met een vader, die psychiater is, en een moeder die vroeger concertpianiste was. Milla zit op een fraaie meisjesschool en op vioolles. Een beetje een saai leven van een ietwat teruggetrokken levend meisje.
Het huwelijk van haar ouders is niet echt goed meer. Moeder slikt bussen vol pillen om maar niet depressief te worden (voorgeschreven door vader) en vader ziet moeders niet echt meer als echtgenote.
Kort na haar eerste ontmoeting neemt Milla Moses mee naar huis, voor het avondeten. Tot ontsteltenis van haar ouders zien ze waar hun dochter mee omgaat. Natuurlijk proberen ze haar te beschermen tegen de nefaste invloed van deze nietsnut. Ze maken Moses duidelijk dat zijn omgang met hun dochter maar moet stoppen.
Maar langzamerhand komen we er ook achter waarom de ouders zo beschermend zijn. Want Milla’s plotselinge bloedneuzen hebben een oorzaak, ze heeft een ongeneeslijke kanker.
Ondanks dit gegeven verzandt Babyteeth niet in sentimentaliteit. Nee, het wordt juist een film vol positieve energie, met tempo, humor, waarbij de kanker naar de achtergrond verdwijnt. Ja, deze film gaat over het leven, over het ontdekken van nieuwe ervaringen, over wat een familie voor je betekent, over het streven naar geluk.
Moses zet de levens van niet alleen Milla, maar ook van haar ouders op zijn kop. Milla komt terecht in een andere wereld en de ouders leren weer wat hun levens waard zijn.
Eliza Scanlen schittert als de kwetsbare Milla en Toby Wallace springt eruit als een maffe, maar sympathieke Moses. Ben Mendelssohn en Essie Davis, twee van Australië’s grootste acteurs, zorgen voor een menselijk ouderpaar. De film zelf is kleurrijk, licht van toon en tekst, met passende muziek. Kortom, een parel van een film en winnaar van vele prijzen op filmfestivals, o.a. Venetië.
En let op de slotscène, een geweldig eind van een hele mooie film.
Komend weekeinde vindt de jaarlijkse Kunstroute weer plaats in Leiden. De start van dit kunstevenement valt dit jaar samen met de uitreiking van de Hermine van Bers Beeldende Kunstprijs 2020.
Deze kunstprijs is vernoemd naar Hermine van Bers, die in 2006 is overleden. Zij is geboren in Maastricht en woonde en werkte later in Leiden. Omdat zij veel belangstelling had voor kunst, stelde ze haar nalatenschap ter beschikking van een stichting die de beeldende kunst in Maastricht en Leiden moest stimuleren. De prijs wordt afwisselend in Maastricht en Leiden uitgereikt aan jonge, talentvolle kunstenaars onder de 36 jaar, die een link hebben met een van beide plaatsen.
Dit jaar is Leiden weer aan de beurt. De genomineerde kunstenaars zijn de 31-jarige Evelien Gransjean, de 27-jarige Romee van Oers en de 30-jarige Roos Tulen.
Tot 1 november kan hun werk worden bewonderd in het Leidse Museum de Lakenhal.
Evelien Gransjean
Evelien is geboren in Leiden, maar woont al weer enige tijd in Den Haag. Ze is afgestudeerd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Evelien maakt gebruik van alledaagse objecten en materialen. Voor de prijs maakte ze een drieluik over tijd en ruimte. Haar inspiratie vond ze in het gebouw van De Lakenhal, maar meer nog in het bekende drieluik Het laatste oordeel van Lucas van Leyden.
Linksboven het werk Sediment, heel verrassend gemaakt van zand, polyurethaan en lijm. Dit landschap refereert aan vroeger en aan de veranderlijkheid van de dingen. Rechtsboven het werk De blauwe planeet Glabosius van beton, glas en licht. Het werk wordt door een spotje beschenen, waardoor het een wisselende inkijk krijgt als je er voor beweegt. Onder het grote werk Contemplating, gemaakt van tuinturf en glas. In dit werk zie je reflecties van de omgeving en zoals de titel al zegt nodigt het werk uit tot reflectie.
Persoonlijk zou ik dit onderste werk wel eens in de open lucht willen zien, met de reflectie van een blauwe lucht en voorbijdrijvende witte wolken. Of een mooie maanverlichte nacht waarin de sterren schitterend aan de hemel staan. Daar zou ik wel naast willen gaan zitten om tot rust te komen. Overigens is De blauwe planeet Glabosius ook intrigerend door het steeds veranderende perspectief. Dat werk zou bij mij aan de muur mogen hangen. Evelien ken ik van haar deelname aan Beelden in Leiden 2016.
Romee van Oers
De werken van Romee van Oers bestaan uit hele ijle lijnen, die over het doek of de muur kronkelen. Het lijken geweven stoffen die vormen aannemen, maar bij nadere beschouwing is het schilderwerk. Al haar werken hebben als titel Zonder titel, dus het staat de beschouwer vrij om er zelf wat bij te verzinnen.
Het werk van Romee wordt bijna lijfelijk gemaakt. Ze neemt een hele brede kwast en maakt met haar lichaam bewegingen, onderwijl doek of muur bestrijkend. Een intrigerend werkproces. Hierdoor komt er beweging en speelsheid in haar werken. Door de frisse kleuren trekt het aan en nodigt het uit om eens rustig te gaan zitten voor een nadere beschouwing.
Romee van Oers groeide op in de regio Leiden en studeerde af aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost in Breda.
Ik vond haar werk origineel en verfrissend.
Roos Tulen
Roos Tulen is geboren en getogen in Leiden. Zij studeerde af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam.
Roos ontwikkelde voor deze presentatie een speciaal project, gebaseerd op de theorie van “De wijsheid van de menigte”. Ze nodigde 100 inspirerende mensen uit Leiden en omgeving uit om samen op zoek te gaan naar de betekening van het begrip ‘thuis’. Dit onderzoek ontstaat door de verzameling van werken die de gevraagde mensen leveren. Dit moet uitmonden in een collectief werk dat de interpretaties van de individuen overtreft.
Het geheel wordt dan vastgelegd in een publicatie, die dan gaat dienen als een tijdsdocument van 2020.
Hieronder zie je de nog lege en al gevulde planken met ingezonden werken met een paar uitvergrotingen hiervan.
De drie v’s, daar moest ik afgelopen zondag aan denken. Nee niet de 3Js, dat is iets heel anders. Want ik moest die dag naar Velsen om verslag te doen van de voetbalwedstrijd tussen de lokale helden van de vv Velsen tegen Alphense Boys.
Voor het eerst sinds de start van het voetbalseizoen kon ik ongehinderd met de auto naar de doelplaats reizen. De voorgaande 3 weekeinden had ik telkens te maken met afgesloten rijkswegen waardoor ik aardige omwegen moest maken. Nu kon ik dus mooi rechtstreeks naar het sportpark in Driehuis rijden.
Tijdens mijn reis kwam ik langs het bekende landgoed Beeckestijn. Veel over gehoord/gelezen vanwege allerlei activiteiten, maar nog nooit geweest. Via een grote slinger kwam ik in het dorpje Driehuis, onderdeel van de gemeente Velsen. Aan de woningen te zien een niet geheel onbemiddeld dorp.
De ontvangst was in een geheel verlaten bestuurskamer (richtlijnen RIVM) en ook op de tribune was goed aangegeven waar men wel en niet mocht zitten.
De wedstrijd was leuk om te zien en golfde over en weer. Velsen was de eerste helft was sterker, Alphense Boys deed het daarentegen na de rust beter. Door een blunder van de doelman kwam Velsen voor de pauze op een 1-0 voorsprong, maar halverwege de tweede helft maakte Alphense Boys een heel mooi doelpunt en kwam daardoor gelijk. De 1-1 was gelijk de eindstand. Gelet op het wedstrijdbeeld denk ik een terechte uitslag, hoewel de Alphense trainer daar een tikkeltje anders over dacht (dat doen de meeste trainers na afloop van een wedstrijd).
Na de nodige interviews achteraf was het weer tijd om terug te reizen. De hele middag stond de zon hoog aan de hemel en dat leidde er wel toe dat de gehele Velsense voetbalfamilie na afloop gezellig met een biertje in de hand en knus bij elkaar de wedstrijd nog eens kon nabespreken. Of wellicht kwamen er nog andere onderwerpen aan de orde, zoals de Tour de France. In ieder geval werden hier de RIVM richtlijnen ietwat uitgerekt. Hopelijk heeft dit geen verdere gevolgen voor wat betreft het virus.
Als je de interviews wilt beluisteren, die staan hieronder. Eerst het interview met trainer Remco Tuinenburg, daarna het interview met de doelpuntenmaker, Rachad Madi.
