Kunst – Herman Willems Dagelijkse Dingen

Mijn top tv-series van 2020

3 januari 2021 admin Een reactie plaatsen

Zoals ik gisteren al schreef, doe ik niet aan top 10 lijstjes. Maar ik wil wel de uitblinkers noemen, de series die er voor mij bovenuit staken.

In 2020 zijn er heel veel prima tv-series verschenen. Zowel bij de streamingdiensten Netflix, Amazon Prime, NPO Plus, Disneyland, Apple TV+, maar ook op de gewone lineaire tv-zenders.

Het aanbod was weer gigantisch en ik loop dan ook hopeloos achter met het bekijken van al dit fraais. Dat resulteert er in dat niet alle gloednieuwe series al door mij zijn gezien, maar mijn topseries heb ik in ieder geval in 2020 wel gezien. Hier komen ze dan (opnieuw in willekeurige volgorde).

Babylon Berlin is een grootse en meeslepende Duitse serie, die zich afspeelt in het Berlijn ten tijde van de Weimar-republiek. Berlijn is in die dagen de metropool waar het om draait. Economie, cultuur, politiek, onderwereld, allemaal staan ze op de rand van grote veranderingen. Berlijn is een smeltkroes van spanningen. De Keulse inspecteur Gedeon Rath wordt naar Berlijn gestuurd om daar een misdaad op te lossen. Hij wordt daarbij geholpen door de stenotypiste Charlotte Ritter. Tijdens hun zoektocht komen ze terecht tussen het opkomende nationaal-socialisme, het communisme en alle tussenvallende andere groeperingen. Babylon Berlin sleurt je mee door deze wervelende kleurrijke wereld, vol magische beelden. Er zijn inmiddels 3 seizoenen verschenen, het vierde moet dit jaar verschijnen (als alles goed gaat natuurlijk). Te zien via Videoland.

When They See Us is een vierdelige miniserie van Netflix. Het gaat over het waargebeurde verhaal van een verkrachting in Central Park, New York, waarvoor vijf tieners in 1989 worden opgepakt en veroordeeld. Tijdens het onderzoek blijkt al uit alles dat zij de daders niet geweest kunnen zijn, maar zowel politie als openbaar aanklager doen er alles aan om het bewijs zo te draaien dat het lijkt alsof ze toch de daders zijn. Uiteraard gaat het niet om blanke tieners. Ze blijven hun onschuld volhouden en in 2002 worden ze alsnog vrijgesproken. In 2014 volgt er nog een afsluitende schadevergoeding van de stad New York. Een drama van de hoogste orde, die duidelijk maakt hoe gemakkelijk en snel een misdaadonderzoek kan vastlopen door tunnelvisie, maar ook kan worden gemanipuleerd (denk hierbij vooral aan de pers). Indrukwekkende miniserie, die veel prijzen kreeg.

Atypical vertelt het verhaal van Sam, een 18-jarige autist die op zoek gaat naar onafhankelijkheid. Hij wil op eigen benen staan en dat botst nog wel eens met zijn ouders, die hem willen beschermen. Terwijl Sam op zoek gaat, moet het gezin hun eigen leven herwaarderen. Zij krijgen te maken met de vraag wat eigenlijk normaal is. Geweldig gespeeld, met giga veel humor. Een lach en een traan, om het eens op zijn Hollands te zeggen. Te zien op Netflix.

Unbelievable is ook al een miniserie met 8 afleveringen, die is gebaseerd op echte gebeurtenissen. Marie wordt op een nacht thuis verkracht door een gemaskerde man. Ze is helemaal van slag en doet uiteindelijk aangifte. De twee mannelijke rechercheurs geloven haar niet, omdat haar verhaal niet consistent is. Ze zetten haar onder druk om haar aangifte in te trekken. In eerste instantie voelt Marie zich geïntimideerd en doet dit ook. Later doet ze opnieuw aangifte en dan wordt ze door de politie aangeklaagd voor het doen van een valse aangifte. Tegelijkertijd zijn twee vrouwelijke rechercheurs in een naburig district bezig met het onderzoeken van een aantal verkrachtingen. Zij zijn ervan overtuigd dat er een serie-verkrachter bezig is. De serie werkt langzaam toe naar de uiteindelijke ontmaskering van de dader en naar het eerherstel van Marie. Spannend, uitstekend gespeeld en met een belangrijk thema. Te zien op Netflix.

Tot slot wil ik de aandacht vragen voor The Americans, een serie die al in 2014 begon, zes seizoenen duurde en ooit via de Belgische zender Canvas voor een deel te volgen was. Alle 6 seizoenen zijn nu te zien op Amazon Prime Video. De serie vertelt het verhaal van Elizabeth en Philip Jennings, hun twee kinderen Paige en Henry en hun overbuurman Stan Beeman, een FBI-agent. Het echtpaar Jennings is, wat men noemt, een ‘sleeping cell’. Het zijn twee Russische spionnen, die op jonge leeftijd in de VS zijn gedropt en daar, onder valse identiteit, een eigen leven zijn gaan leiden in de luwte. Feitelijk is het geen echt echtpaar, maar voor de schijn zijn ze dat dus wel. Ze krijgen twee kinderen en langzaam beginnen ze met hun spionagewerk. De serie beslaat een aantal jaren, waarin je de kinderen ziet opgroeien. De vormgeving van de serie is fenomenaal, je waant je echt terug in de jaren 60 (inclusief bijpassende heerlijke muziek). Deze serie is een echte aanrader, een topper onder de toppers.

Mijn topfilms van 2020

2 januari 2021 admin Een reactie plaatsen

Het is een goede gewoonte om aan het begin van een nieuw jaar terug te kijken op het oude, verstreken jaar. Dit uit zich vooral in lange lijstjes met “de beste…”, “de mooiste…” of iets dergelijks.

Persoonlijk vind ik het heel moeilijk om zo’n lijstje op te stellen. Want hoe kom je in vredesnaam tot een fatsoenlijke beoordeling, waarbij de nummer 1 beter is dan de nummer 2. Misschien zijn ze wel even goed, maar speelden andere factoren een rol. Daarom onthoud ik me altijd van top-10 lijstjes en dergelijke.

Maar ik wil wel even delen welke films ik het afgelopen jaar het mooist, best, ontroerendst vond. Een jaar waarin veel films niet zijn doorgekomen, waarin het aanbod wellicht wat gemankeerd was. Maar desalniettemin verschenen er wel pareltjes op het filmdoek.

Mijn pareltjes waren, in willekeurige volgorde, The Mole Agent, Babyteeth, I Am Not Your Negro en Mind My Mind. Twee documentaires, een animatiefilm en een speelfilm.

The Mole Agent is een briljante documentaire van de Chileense filmmaakster Maite Alberdi. Het is een soort Sherlock Holmesachtige vertelling, die zich afspeelt in een bejaardentehuis. Een onvergetelijke Sergio als undercover agent, op zoek naar misstanden. Diep ontroerend, met grootse humor. Je weet niet wat je meemaakt.

Babyteeth van Shannon Murphy komt dit jaar op heel veel lijstjes voor. Het is het wonderschone en droevige verhaal van tienermeisje Milla, die vanwege een ernstige ziekte gedoemd is te sterven. Ze gaat op zoek naar haar eerste liefde en dat wordt streetpunk Moses, tot ontzetting van haar ouders. Het is een verhaal vol liefde, struikelend en zoekend naar het goed pad. Eigenwijs, stoer, en af en toe zit je met tranen in je ogen. Film zoals film bedoeld is.

I Am Not Your Negro is een documentaire uit 2016, die het Amerikaanse rassenprobleem verteld aan de hand van het onafgemaakte boek ‘Remember This House’ van James Baldwin. Schokkend realisme in historisch perspectief door de ogen van een man, die alles van dichtbij meemaakte. Black Lives Matter avant la lettre.

Mind My Mind, een korte Nederlandse animatiefilm van Floor Adams. Het verhaal van de autistische Chris, die door biologe Gwen wordt uitgenodigd om haar favoriete kameleon te bestuderen. Dat leidt tot allerlei verwikkelingen, waaronder verliefdheid en sex. Een geweldige vertelling in 29 minuten, die de wereld van een autist laat voelen en zien.

Film
Kunst

Servant, spanning met een horrorrandje

27 december 2020 admin Een reactie plaatsen

Naast Netflix, Videoland, Amazon Prime en Disney Plus heeft ook Apple een eigen streamingdienst. Je kunt je hierop abonneren, maar als je een Apple product koopt krijg je 12 maanden gratis.

En hoewel Apple TV+ in den beginne niet zo’n groot aanbod had, beschikt de dienst inmiddels over een aantal interessante series. Een van die series is Servant, geproduceerd en voor een deel geregisseerd door M. Night Shyamalan, bekend van o.a. The Sixth Sense, Signs en Split. Een specialist in films met bovennatuurlijke plots.

Servant is ook zo’n serie. Als snel wordt het horror etiket er op geplakt, maar dat is het zeker niet. Het is wel een vreemde, verontrustende serie die je voortdurend op het puntje van je stoel gekluisterd houdt. En een voordeel is dat de afleveringen niet langer dan 30 minuten duren. Dat houdt de verhaallijn scherp en voorkomt onnodige uitweidingen.

Dorothy en Sean zijn een echtpaar, dat het redelijk voor elkaar heeft. Zij is een verslaggeefster bij een lokaal tv-station en hij verzint nieuwe gerechten voor topkoks. Ze wonen in een fraai oud huis in Philadelphia. Maar er hangt een donkere schaduw boven hen, want ze hebben hun baby Jericho verloren. Wat er precies is gebeurt blijft nog even verborgen, maar er is iets gebeurt dat niet gewoon is. Dorothy is psychisch ingestort en om haar te helpen er bovenop te komen, krijgt ze een ‘reborn doll’. Dat is een pop, die een gelijkenis heeft met het overleden kindje. Dorothy verzorgt deze pop als ware het een levend kind. Normaal of niet normaal?

Voor de dood van het kindje zochten Dorothy en Sean naar een nanny. Uit de vele gegadigden is Leanne gekozen. Ondanks dat de baby inmiddels is overleden besluiten ze om Leanne toch aan te nemen. Om Leanne hangt een mysterieus waas. Het is onduidelijk wie ze is en waar ze vandaan komt. Naspeuring leert dat er in haar woonplaats een graf is met haar naam er op.

Wat volgt is een serie gebeurtenissen, die telkens weer voor een verrassing zorgen. Wie is Dorothy eigenlijk en hoe zit het met Sean? En Leanne? Alles speelt zich bijna af in het grote donkere huis aan die sombere straat. Elke aflevering zorgt weer voor een klein beetje meer duidelijkheid, maar werpt ook telkenmale weer nieuwe vragen op. De serie is prachtig gefilmd met veel zorg voor de sets. Ook de acteurs zijn helemaal op hun plaats.

Als je houdt van een serie met suspense en een vleugje horror-mysterie dan is Servant helemaal voor jou. En o ja, sommige scenes met Sean in de keuken zijn niet voor de fijngevoeligen onder ons.

Seizoen 1 is te zien bij Apple TV+ en vanaf 15 januari komt seizoen 2 beschikbaar.

Kunst in de singels

26 december 2020 admin Een reactie plaatsen

Sinds kort liggen er een soort van opgeblazen witte kussens in de Leidse singels. Deze kussens zijn voorzien van teksten.

Deze ‘droomkussens’ zijn onderdeel van het jaarlijkse vanRIJN FESTIVAL. Het thema was dit jaar ‘Vrijheid: de kunst van het vieren’. De kussens zijn voorzien van teksten van Leidenaren, die deze konden insturen. De teksten moesten een reflectie zijn op het begrip ‘vrijheid’.

1000 ‘droomkussens’ zijn er te vinden. Meer informatie over dit project vind je op de website van Fields of Wonder.

Hieronder een paar foto’s van de kussens bij mij in de buurt. Helemaal onderaan nog een korte video over het maken van de kussens.

Kunst
Leiden

Als kunst kunst is, wat is dan geen kunst

10 november 2020 admin Een reactie plaatsen

Zo’n soort vraag zit de laatste dagen in mijn hoofd. De oorzaak hiervan is het object met de naam Human Boundaries dat sinds kort in het Plantsoen staat en deel uitmaakt van het project “Kunst in het Singelpark”. In dit kader zijn er inmiddels 5 kunstwerken geplaatst. Het thema van het project is “Welkom in Leiden!?” dat verwijst naar de open houding die Leiden traditioneel heeft. Maar vrijheid moet ook verdedigd worden, een dubbele boodschap dus. De komende dagen laat ik de andere kunstwerken voorbijkomen.

Lopend door het Plantsoen wordt je ineens geconfronteerd met een soort wachttoren. Of is het een uitkijktoren voor vogelliefhebbers. Dat is natuurlijk de vraag waar voorbijgangers mee worstelen. Verschillende mensen, die ik sprak, vonden het jammer dat je niet naar boven kunt. Dan heb je wel een aardig uitzicht over de singel, maar zijdelings kijk je toch vooral in de bomen.

Mijn eerste reactie, toen ik de toren zag was zoiets van ‘dit is toch geen kunst’. Indien dit kunst is, dan staan er op de Veluwe heel wat kunstwerken. Maar de toren roept wel discussie op, over wat het eigenlijk betekent en waarom het er staat (er staat geen verklarend bordje bij). En zodra iets discussie oproept, zou je kunnen zeggen dat het als kunstobject is geslaagd.

Maar wat is het nou eigenlijk. Maker is Harold de Bree, een Haags kunstenaar (geboren in Voorschoten), die veel gebruik maakt van militaire beelden. Zo ook deze toren die is geïnspireerd op een Oostduitse lichttoren, ter bewaking bij de Muur. Staand op de toren kun je de vrijheid zien, maar die is afgeschermd door een gaasconstructie, waardoor je er niet in kunt. Verder zit er een ring met scherpe ijzeren punten op het gaashek. De punten hebben kleuren. Volgens de Bree zijn dat alle kleuren die een mensenhuid kan hebben. Maar de vraag is natuurlijk waarom dat hek er zit, wat moet er beschermd worden.

Gezien vanuit de historie staat de toren op een plek waar vroeger de Leidse stadsmuren waren. Die boden de relatieve vrijheid in de stad bescherming tegen het kwaad van buitenaf (vroeger waren dat de Spanjaarden, weet je nog).

Maar ik zit nog steeds met de vraag of dit kunst is of gewoon een metalen constructie. Of misschien is dat helemaal niet belangrijk en moet je die vraag helemaal niet stellen. Er staat een ontoegankelijke wachttoren in het Plantsoen, en wat dan nog?

Overigens zaten naast de wachttoren een paar echte wachters boven in de grote boom naast de toren. Die hadden pas echt uitzicht en genoten ten volle van hun vrijheid.

Kunst
Leiden

Nieuwe culturele hotspot in Leiden?

6 oktober 2020 admin Een reactie plaatsen

Vroeger had Leiden een Gemeentelijk Gas- en Electriciteitsfabriek. Die stond aan de singel vanwege het koelwater. Tegenwoordig wordt dit gebied in de volksmond het NUON-terrein genoemd. Een aantal jaren geleden werd besloten om dit gebied te herontwikkelen. Nadat aanvankelijk de Meijer Bergman Erfgoed Groep zich als ontwikkelaar had aangemeld, ontstond een lichte opstand onder de omwonenden. Meijer Bergman was bekend van de Westergasfabriek in Amsterdam (nu van Paleis Soestdijk) en men was bevreesd dat de hele omgeving in een ‘pretgebied’ zou veranderen.

De bewoners verenigden zich als burgerinitiatief Nieuw Leids Bolwerk en ontwikkelden een eigen visie op het gebied. De gemeente heeft dit initiatief omarmd. Een onderdeel van het gebied zijn de gebouwen, vroeger bekend als ‘watergasfabriek’ en ‘regulateursgebouw’ (zie foto boven).

Onlangs, tijdens de Leidse Kunstroute, werden de gebouwen ingezet als cultuurgebouwen. De EST Art Foundation van de Leidse kunstenaars Iemke van Dijk en Guido Winkler hebben een plan ontwikkeld om deze gebouwen om te vormen tot de Leiden Art Hub. De eerste inspanning was om de ruimten geschikt te maken voor een tijdelijke expositie. Verschillende kunstenaars, waaronder Maurice Braspenning, toonden in dat weekend werk.

Hieronder een aantal foto’s van de gebouwen en de kunstwerken die tijdens de Kunstroute te zien waren. Klik op de foto voor een groter beeld.

Hopelijk slagen Iemke en Guido snel in de verwezenlijking van hun culturele droom.

Kunst
Leiden

De Leidsche Mondialen lieten zich bij de Kunstroute zien

28 september 2020 admin Een reactie plaatsen

Afgelopen weekend was het weer tijd voor de Kunstroute. Op allerlei plaatsen openden kunstenaars hun ateliers om zich aan het grote publiek te tonen.

Het was wel een Kunstroute met aanpassingen vanwege het coronavirus. Looproutes, beperkt aantal bezoekers. geen mooie officiële opening. Maar wat bleef waren ruim 80 plekken waar van kunst kon worden genoten.

De Leidsche Mondialen, een kunstenaarscollectief, waren op verschillende plekken zichtbaar. Zo toonden 6 kunstenaars hun werk in de Tuinzaal naast Grandcafé De Burcht. Daarnaast stonden Hennie Ligtrink en Hannie Verlint met hun werk op de kunstmarkt op de Hooglandse Kerkgracht.
En oprichter Dick Bakhuizen van den Brink stelde zijn atelier op de Haagweg 4 open voor bezoekers.

Hieronder een aantal foto’s van de Leidsche Mondialen.

Kunst
Leiden

De Hermine van Bers Kunstprijs 2020

23 september 2020 admin Een reactie plaatsen

Komend weekeinde vindt de jaarlijkse Kunstroute weer plaats in Leiden. De start van dit kunstevenement valt dit jaar samen met de uitreiking van de Hermine van Bers Beeldende Kunstprijs 2020.

Deze kunstprijs is vernoemd naar Hermine van Bers, die in 2006 is overleden. Zij is geboren in Maastricht en woonde en werkte later in Leiden. Omdat zij veel belangstelling had voor kunst, stelde ze haar nalatenschap ter beschikking van een stichting die de beeldende kunst in Maastricht en Leiden moest stimuleren. De prijs wordt afwisselend in Maastricht en Leiden uitgereikt aan jonge, talentvolle kunstenaars onder de 36 jaar, die een link hebben met een van beide plaatsen.

Dit jaar is Leiden weer aan de beurt. De genomineerde kunstenaars zijn de 31-jarige Evelien Gransjean, de 27-jarige Romee van Oers en de 30-jarige Roos Tulen.

Tot 1 november kan hun werk worden bewonderd in het Leidse Museum de Lakenhal.

Evelien Gransjean

Evelien is geboren in Leiden, maar woont al weer enige tijd in Den Haag. Ze is afgestudeerd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.
Evelien maakt gebruik van alledaagse objecten en materialen. Voor de prijs maakte ze een drieluik over tijd en ruimte. Haar inspiratie vond ze in het gebouw van De Lakenhal, maar meer nog in het bekende drieluik Het laatste oordeel van Lucas van Leyden.

Linksboven het werk Sediment, heel verrassend gemaakt van zand, polyurethaan en lijm. Dit landschap refereert aan vroeger en aan de veranderlijkheid van de dingen. Rechtsboven het werk De blauwe planeet Glabosius van beton, glas en licht. Het werk wordt door een spotje beschenen, waardoor het een wisselende inkijk krijgt als je er voor beweegt. Onder het grote werk Contemplating, gemaakt van tuinturf en glas. In dit werk zie je reflecties van de omgeving en zoals de titel al zegt nodigt het werk uit tot reflectie.

Persoonlijk zou ik dit onderste werk wel eens in de open lucht willen zien, met de reflectie van een blauwe lucht en voorbijdrijvende witte wolken. Of een mooie maanverlichte nacht waarin de sterren schitterend aan de hemel staan. Daar zou ik wel naast willen gaan zitten om tot rust te komen.
Overigens is De blauwe planeet Glabosius ook intrigerend door het steeds veranderende perspectief. Dat werk zou bij mij aan de muur mogen hangen.
Evelien ken ik van haar deelname aan Beelden in Leiden 2016.

Romee van Oers

De werken van Romee van Oers bestaan uit hele ijle lijnen, die over het doek of de muur kronkelen. Het lijken geweven stoffen die vormen aannemen, maar bij nadere beschouwing is het schilderwerk.
Al haar werken hebben als titel Zonder titel, dus het staat de beschouwer vrij om er zelf wat bij te verzinnen.

Het werk van Romee wordt bijna lijfelijk gemaakt. Ze neemt een hele brede kwast en maakt met haar lichaam bewegingen, onderwijl doek of muur bestrijkend. Een intrigerend werkproces. Hierdoor komt er beweging en speelsheid in haar werken. Door de frisse kleuren trekt het aan en nodigt het uit om eens rustig te gaan zitten voor een nadere beschouwing.

Romee van Oers groeide op in de regio Leiden en studeerde af aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost in Breda.

Ik vond haar werk origineel en verfrissend.

Roos Tulen

Roos Tulen is geboren en getogen in Leiden. Zij studeerde af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam.

Roos ontwikkelde voor deze presentatie een speciaal project, gebaseerd op de theorie van “De wijsheid van de menigte”. Ze nodigde 100 inspirerende mensen uit Leiden en omgeving uit om samen op zoek te gaan naar de betekening van het begrip ‘thuis’. Dit onderzoek ontstaat door de verzameling van werken die de gevraagde mensen leveren. Dit moet uitmonden in een collectief werk dat de interpretaties van de individuen overtreft.

Het geheel wordt dan vastgelegd in een publicatie, die dan gaat dienen als een tijdsdocument van 2020.

Hieronder zie je de nog lege en al gevulde planken met ingezonden werken met een paar uitvergrotingen hiervan.