Sinds kort liggen er een soort van opgeblazen witte kussens in de Leidse singels. Deze kussens zijn voorzien van teksten.
Deze ‘droomkussens’ zijn onderdeel van het jaarlijkse vanRIJN FESTIVAL. Het thema was dit jaar ‘Vrijheid: de kunst van het vieren’. De kussens zijn voorzien van teksten van Leidenaren, die deze konden insturen. De teksten moesten een reflectie zijn op het begrip ‘vrijheid’.
1000 ‘droomkussens’ zijn er te vinden. Meer informatie over dit project vind je op de website van Fields of Wonder.
Hieronder een paar foto’s van de kussens bij mij in de buurt. Helemaal onderaan nog een korte video over het maken van de kussens.
Zo’n soort vraag zit de laatste dagen in mijn hoofd. De oorzaak hiervan is het object met de naam Human Boundaries dat sinds kort in het Plantsoen staat en deel uitmaakt van het project “Kunst in het Singelpark”. In dit kader zijn er inmiddels 5 kunstwerken geplaatst. Het thema van het project is “Welkom in Leiden!?” dat verwijst naar de open houding die Leiden traditioneel heeft. Maar vrijheid moet ook verdedigd worden, een dubbele boodschap dus. De komende dagen laat ik de andere kunstwerken voorbijkomen.
Lopend door het Plantsoen wordt je ineens geconfronteerd met een soort wachttoren. Of is het een uitkijktoren voor vogelliefhebbers. Dat is natuurlijk de vraag waar voorbijgangers mee worstelen. Verschillende mensen, die ik sprak, vonden het jammer dat je niet naar boven kunt. Dan heb je wel een aardig uitzicht over de singel, maar zijdelings kijk je toch vooral in de bomen.
Mijn eerste reactie, toen ik de toren zag was zoiets van ‘dit is toch geen kunst’. Indien dit kunst is, dan staan er op de Veluwe heel wat kunstwerken. Maar de toren roept wel discussie op, over wat het eigenlijk betekent en waarom het er staat (er staat geen verklarend bordje bij). En zodra iets discussie oproept, zou je kunnen zeggen dat het als kunstobject is geslaagd.
Maar wat is het nou eigenlijk. Maker is Harold de Bree, een Haags kunstenaar (geboren in Voorschoten), die veel gebruik maakt van militaire beelden. Zo ook deze toren die is geïnspireerd op een Oostduitse lichttoren, ter bewaking bij de Muur. Staand op de toren kun je de vrijheid zien, maar die is afgeschermd door een gaasconstructie, waardoor je er niet in kunt. Verder zit er een ring met scherpe ijzeren punten op het gaashek. De punten hebben kleuren. Volgens de Bree zijn dat alle kleuren die een mensenhuid kan hebben. Maar de vraag is natuurlijk waarom dat hek er zit, wat moet er beschermd worden.
Gezien vanuit de historie staat de toren op een plek waar vroeger de Leidse stadsmuren waren. Die boden de relatieve vrijheid in de stad bescherming tegen het kwaad van buitenaf (vroeger waren dat de Spanjaarden, weet je nog).
Maar ik zit nog steeds met de vraag of dit kunst is of gewoon een metalen constructie. Of misschien is dat helemaal niet belangrijk en moet je die vraag helemaal niet stellen. Er staat een ontoegankelijke wachttoren in het Plantsoen, en wat dan nog?
Overigens zaten naast de wachttoren een paar echte wachters boven in de grote boom naast de toren. Die hadden pas echt uitzicht en genoten ten volle van hun vrijheid.
Vroeger had Leiden een Gemeentelijk Gas- en Electriciteitsfabriek. Die stond aan de singel vanwege het koelwater. Tegenwoordig wordt dit gebied in de volksmond het NUON-terrein genoemd. Een aantal jaren geleden werd besloten om dit gebied te herontwikkelen. Nadat aanvankelijk de Meijer Bergman Erfgoed Groep zich als ontwikkelaar had aangemeld, ontstond een lichte opstand onder de omwonenden. Meijer Bergman was bekend van de Westergasfabriek in Amsterdam (nu van Paleis Soestdijk) en men was bevreesd dat de hele omgeving in een ‘pretgebied’ zou veranderen.
De bewoners verenigden zich als burgerinitiatief Nieuw Leids Bolwerk en ontwikkelden een eigen visie op het gebied. De gemeente heeft dit initiatief omarmd. Een onderdeel van het gebied zijn de gebouwen, vroeger bekend als ‘watergasfabriek’ en ‘regulateursgebouw’ (zie foto boven).
Onlangs, tijdens de Leidse Kunstroute, werden de gebouwen ingezet als cultuurgebouwen. De EST Art Foundation van de Leidse kunstenaars Iemke van Dijk en Guido Winkler hebben een plan ontwikkeld om deze gebouwen om te vormen tot de Leiden Art Hub. De eerste inspanning was om de ruimten geschikt te maken voor een tijdelijke expositie. Verschillende kunstenaars, waaronder Maurice Braspenning, toonden in dat weekend werk.
Hieronder een aantal foto’s van de gebouwen en de kunstwerken die tijdens de Kunstroute te zien waren. Klik op de foto voor een groter beeld.
Hopelijk slagen Iemke en Guido snel in de verwezenlijking van hun culturele droom.
Afgelopen weekend was het weer tijd voor de Kunstroute. Op allerlei plaatsen openden kunstenaars hun ateliers om zich aan het grote publiek te tonen.
Het was wel een Kunstroute met aanpassingen vanwege het coronavirus. Looproutes, beperkt aantal bezoekers. geen mooie officiële opening. Maar wat bleef waren ruim 80 plekken waar van kunst kon worden genoten.
De Leidsche Mondialen, een kunstenaarscollectief, waren op verschillende plekken zichtbaar. Zo toonden 6 kunstenaars hun werk in de Tuinzaal naast Grandcafé De Burcht. Daarnaast stonden Hennie Ligtrink en Hannie Verlint met hun werk op de kunstmarkt op de Hooglandse Kerkgracht. En oprichter Dick Bakhuizen van den Brink stelde zijn atelier op de Haagweg 4 open voor bezoekers.
Hieronder een aantal foto’s van de Leidsche Mondialen.
Komend weekeinde vindt de jaarlijkse Kunstroute weer plaats in Leiden. De start van dit kunstevenement valt dit jaar samen met de uitreiking van de Hermine van Bers Beeldende Kunstprijs 2020.
Deze kunstprijs is vernoemd naar Hermine van Bers, die in 2006 is overleden. Zij is geboren in Maastricht en woonde en werkte later in Leiden. Omdat zij veel belangstelling had voor kunst, stelde ze haar nalatenschap ter beschikking van een stichting die de beeldende kunst in Maastricht en Leiden moest stimuleren. De prijs wordt afwisselend in Maastricht en Leiden uitgereikt aan jonge, talentvolle kunstenaars onder de 36 jaar, die een link hebben met een van beide plaatsen.
Dit jaar is Leiden weer aan de beurt. De genomineerde kunstenaars zijn de 31-jarige Evelien Gransjean, de 27-jarige Romee van Oers en de 30-jarige Roos Tulen.
Tot 1 november kan hun werk worden bewonderd in het Leidse Museum de Lakenhal.
Evelien Gransjean
Evelien is geboren in Leiden, maar woont al weer enige tijd in Den Haag. Ze is afgestudeerd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Evelien maakt gebruik van alledaagse objecten en materialen. Voor de prijs maakte ze een drieluik over tijd en ruimte. Haar inspiratie vond ze in het gebouw van De Lakenhal, maar meer nog in het bekende drieluik Het laatste oordeel van Lucas van Leyden.
Linksboven het werk Sediment, heel verrassend gemaakt van zand, polyurethaan en lijm. Dit landschap refereert aan vroeger en aan de veranderlijkheid van de dingen. Rechtsboven het werk De blauwe planeet Glabosius van beton, glas en licht. Het werk wordt door een spotje beschenen, waardoor het een wisselende inkijk krijgt als je er voor beweegt. Onder het grote werk Contemplating, gemaakt van tuinturf en glas. In dit werk zie je reflecties van de omgeving en zoals de titel al zegt nodigt het werk uit tot reflectie.
Persoonlijk zou ik dit onderste werk wel eens in de open lucht willen zien, met de reflectie van een blauwe lucht en voorbijdrijvende witte wolken. Of een mooie maanverlichte nacht waarin de sterren schitterend aan de hemel staan. Daar zou ik wel naast willen gaan zitten om tot rust te komen. Overigens is De blauwe planeet Glabosius ook intrigerend door het steeds veranderende perspectief. Dat werk zou bij mij aan de muur mogen hangen. Evelien ken ik van haar deelname aan Beelden in Leiden 2016.
Romee van Oers
De werken van Romee van Oers bestaan uit hele ijle lijnen, die over het doek of de muur kronkelen. Het lijken geweven stoffen die vormen aannemen, maar bij nadere beschouwing is het schilderwerk. Al haar werken hebben als titel Zonder titel, dus het staat de beschouwer vrij om er zelf wat bij te verzinnen.
Het werk van Romee wordt bijna lijfelijk gemaakt. Ze neemt een hele brede kwast en maakt met haar lichaam bewegingen, onderwijl doek of muur bestrijkend. Een intrigerend werkproces. Hierdoor komt er beweging en speelsheid in haar werken. Door de frisse kleuren trekt het aan en nodigt het uit om eens rustig te gaan zitten voor een nadere beschouwing.
Romee van Oers groeide op in de regio Leiden en studeerde af aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost in Breda.
Ik vond haar werk origineel en verfrissend.
Roos Tulen
Roos Tulen is geboren en getogen in Leiden. Zij studeerde af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam.
Roos ontwikkelde voor deze presentatie een speciaal project, gebaseerd op de theorie van “De wijsheid van de menigte”. Ze nodigde 100 inspirerende mensen uit Leiden en omgeving uit om samen op zoek te gaan naar de betekening van het begrip ‘thuis’. Dit onderzoek ontstaat door de verzameling van werken die de gevraagde mensen leveren. Dit moet uitmonden in een collectief werk dat de interpretaties van de individuen overtreft.
Het geheel wordt dan vastgelegd in een publicatie, die dan gaat dienen als een tijdsdocument van 2020.
Hieronder zie je de nog lege en al gevulde planken met ingezonden werken met een paar uitvergrotingen hiervan.
